مولای من!

سالهاست صبح های جمعه،ندبه گویان ؛

با اشک مژه چشم هایم را آب وجارو میکنم تا مگر قدم گاه تو شود؛

ودر غروب غم انگیز چشمانم،سمات را زمزمه میکنم واشک حسرت میریزم؛

بیا تا در حریمت بیاسایم،با گریه هایت هم نوا شوم،ای سوار سبزپوش لحظه های من!

میدنم که روزی می آیی وپرستوهای مهاجر را بر شاخسار آرامش،مینشانی،ای خوب!

دیگر نمی توانم اشکهایم را،در چاه چشمانم اسیر کنم...........

باران چشم هایم را بر جاده نیازم جاری میکنم که اشک،مهر استجابت دعاست....

ای زلال عصمت!

آتش معصیت در وجودم شعله ور است بر من ببار وتطهیرم نما.....

بیا تا ایمان غرق گرداب گناه نشده...............

ببین که نامه سیاهم؛بیا امام زمان      اسیر دست گناهم؛بیا امام زمان

هنوز در ته قلبم؛امیید باقی است      در انتظار نگاهم؛بیا امام زمان

بدون ذکر تو هیچم؛خرابه عدمم         تمام عمر تباهم؛بیا امام زمان

ثمر ز ناله ندارم و حاصلی از اشک      اثر نمانده به آهم؛بیا امام زمان

ز راه پاک شهیدان؛نرفته جا ماندم      غریب گمشده راهم؛بیا امام زمان

انکی تامل!..................

                خدایا شکرت به خاطر همه ی چیزا.................

در مدرسه که جای تعلیم و ادب است

آقا از من پرسید:بابایت چه کاره است؟

گفتم :که بابام بهترین بابای دنیاست

گفتا:که این هفته پدر موضوع انشاست

با ناله و با گریه وهاها نوشتم

در گوشه ای با خون دل؛انشا نوشتم

آقا بدان بابای من همتا ندارد

بابای من یک دست؛وهم یک پا ندارد

از ضربه ی ترکش به سر،موجی شد آقا

گاهی سخن گوید شبانه با خود؛آقا

گوید ز فکه،از هویزه،از شلمچه

از شیمیایی های در خاک حلبچه

از................

از....................

آقا بگو این هفته انشا نمره ام چیست؟

از درد بابایم،خجالت می کشد بیست

<بهلول حبیبی زنجانی>